MORE Blues Fest (dag 1) Blues Pasta & Blues Zottegem (18-09-2020) reporter: Marcel & photo credits Marc Blues Photography info club: Pasta & Blues info band: Michiel D'Haeze - Hideaway - Missi Sippy All Stars © Rootsville 2020

Wie had dat nu gedacht? In al deze corona-miserie, hadden wij ons nooit kunnen voorstellen om dit jaar een volwaardig festival mee te maken, en kijk wat we nu op ons bord krijgen. Het was natuurlijk buiten Filip Morre gerekend. Een man getrokken uit de Vlaamse klei en muziekliefhebber in hart en nieren, die ons nu trakteerde op zowaar drie festivaldagen op zijn welgekende “More Blues Fest”. Schitterend en dat konden wij natuurlijk niet aan ons laten voorbijgaan, dus planden we ons weekend voor een driedaagse in Zottegem en de light-versie van More Blues, want door corona werden slechts 120 gelukkigen toegelaten.

De zon stond hoog aan de hemel, het terras was volledig corona-proof gemaakt en alle nodige voorziening waren getroffen. Een koude Sloeber en een tafeltje op de eerste rij en ik was er volledig klaar voor.Op deze eerste festivaldag was het al knallen, met drie Belgische acts en niet de minste. De avond startte met wat “retard” wegens nog niet te veel volk in het begin. MC van dienst was Michel Goessens aka “Goes” die het het geheel met de nodige humor en zijn “Sleidingse” liedjes aan elkaar “zong” in dit geval, want voor elke band een song. Tof en nog nooit gezien eerlijk gezegd.

Het weekend werd op gang gebracht door Michiel D’Haeze. Voor mij totaal onbekend dus wat opzoekingswerk was nodig en ik stootte op de band “Vrijdag” , band die Nederlandstalige muziek brengt met invloeden van blues, NOLA en Americana en waar Michiel de gitarist is. Voor de rest was van de man zelf niet veel te vinden dus, het bleef een onbeschreven blad tot het optreden, benieuwd dus. Tot ik hem op het podium zag en mij herinnerde hem ooit bij Mudcookies te hebben gezien.

Enkel gewapend met zijn gitaar was het geen makkelijke klus om de vonk in het publiek te krijgen. Hier en daar wat beleefd applaus maar de gesprekken aan tafel kregen soms de overhand. Jammer want de man heeft een knappe stem en een stevig gitaarspel. ‘The Hurd’ opende de set, gevolgd door Merle Travis’ ‘Guitar Rag’. Michiel weet zijn set goed op te bouwen en we kregen een streepje bluesgrass met ‘Shady Grove’ gevolgd door ‘Tennessee Stud’ van Doc Watson en een leuke song getiteld ‘Railroad Bill’. Na ‘I Shoul Have Been Home’ van Blaze Foley en de murderballad ‘Little Sadie’, was het tijd voor een eigen song met ‘So Long’, duidelijk geïnspireerd door Junior Kimborough en RL Burnside. Knap optreden en ik heb er van genoten. Of dat op een buitenfestival moet? Mmmm, ik denk dat dit beter tot zijn recht zou komen in een kleine club, alvast iets om naar uit te kijken.

Tweede naam op de avond was wel wat meer bekend, met name Hideaway. Belgische toppers uit West-Vlaanderen en altijd goed voor een portie goede blues en lots of fun. De jongens zijn al wat jaren te samen en zijn een vaste waarde in de Vlaamse blues scene. Met Ralph Bonte (gitaar en zang), Jean-Marie Herman (gitaar), Johan Guidee (drums), Eric Vandekerckhove (bas), en Patrick Cuyvers (toetsen), wisten ons alvast verzekerd van een heel fijn muziekmoment. Geeraard De Groote en zijn saxofoon ontbraken echter op het appel deze keer.

Geen opwarmertjes maar direct boenk erop met ‘Jump On 66’ (ram bam bam zou Michel Wuyts zeggen) gevolgd door ‘Came Out Of Nowhere’. Twee nieuwe songs (volgens de Ralph, speciaal voor ons) en ‘Good Stuff’ van Guy Forsyth, had ik ze eerlijk gezegd ook nooit weten brengen, but correct me if I’m wrong. Feit is dat we na deze 3 songs al goed waren opgewarmd, en het was nodig ook, want de koude wind verkleumde onze botten. Wie Hideaway al een tijdje volgt weet dat de band zich niet houdt aan een specifiek muzikaal stramien. Zo kregen we een streepje country met ‘Oh Lonesome Me’, wat Tex-Mex met ‘When Rita Leaves’ en kwam de trekzak al boven toen we ‘Back To Louisiana’ gingen.

Een song die mij steeds weet te bekoren is het knappe ‘Members Only’ van Bobby Blue Bland. Kiekenboellen en die kwamen nu eens niet van de koude wind ! Met ‘Wouldn’t Lay My Guitar Down’ kwamen we uit bij Rick Zito en we mochten ons warmen bij ‘Breaking Up The House’ en het aanstekelijke ‘Raise The Roof’, ideaal om de kou uit ons lijf te klappen. Einde werken zou je zeggen, maar de “Morre” kwam nog vragen naar “nen boogie” en die kregen we ook met ‘The Belly Button Boogie’.  Alweer een knap optreden van de West-Vlaamse boys. Steeds zonder franjes en recht voor z’n raap. Veel speelplezier on stage en dat straalt af. Mercie mannen !!!

Om de eerste avond af te sluiten was de keuze gevallen op de Missy Sippy All Stars, de band opgericht in mijn favo-juke joint in Gent. Kwalitatief van een zeer hoog niveau en met een zeer hoog bluesgehalte. Hun eerste album werd met open armen ontvangen en reflecteert zeker wat we vanavond zouden horen. De band werd opgericht naar aanleiding van het 5-jarig bestaan van de Missy Sippy en bestaat voor vandaag uit Matt T Mahony (gitaar en zang), Lajos Tauber (gitaar en zang), Matis Cooreman (harmonica en zang), Tom Eyelenbosch (toetsen), Mattias Geernaert (bass), Frederik Van den Berghe (drums).

Deze bende speelt blues zonder franjes en recht uit het hart en het was de eerste keer dat ze in deze bezetting aantraden. Dit jaar een geweldige schijf uitgebracht en dit was de kans om ze “live” aan het grote publiek te komen voorstellen..

Wie nog steeds denkt dat blues muziek is voor “ouwe mensen”, wel die is er aan voor de moeite. Kleine tip misschien voor de mensen van onze nationale zender.... Allemaal jonge wolven op het podium, met veel goesting om te spelen en vooral veel talent. Ieder kreeg de kans om de stembanden te smeren en we kregen een wisselwerking in de zang. De meesten had ik al aan het werk gezien en wist ik dat ze van goudwaarde zijn, enkel toestsenman Tom Eylenbosch was een ontdekking. Schitterend werk op de toetsen, nooit overheersend en perfect passend in het geheel. ‘I’m Just Your Fool’, ‘Red House’ van Jimi Hendrix of ‘Abigail Blue’, alles was van een hoog niveau en was ik alweer overdonderd door het gitaarspel van zowel Matti als Lajos, die daarenboven ook over een geweldige stem beschikt. Knap, knap knap...

Ondertussen begon ik het serieus koud te krijgen en werd het tijd om huiswaarts te keren, want er lagen nog 2 dagen voor de boeg. De eerste dag was alvast meer dan geslaagd, niet te veel volk maar dat kan nog veranderen. Op naar de bedstee en tot morgen jongens en meisjes....

Marcel